"...Oczywiście w konstrukcji współczesnego świata, w którym żyjemy, pieniądz jest wymiernym celem pracy(...) Pogoń materialna jest więc koniecznością, lecz nie musi przybierać formy żądzy..."
- Ryszard Krupiński
Słowińskie chaty i obejścia wypełnił gwar pracy i zapach tradycyjnie przygotowanych potraw. XX-wieczna wioska w Klukach tętni bardzo pracowitym życiem pośród białych ścian i drewnianych zagród, pośród zwierząt i pomorskich pejzaży.
Czy proste życie w surowych warunkach dawnej wsi może być szczęśliwe? Czy znój pracy może wystarczyć aby przeżyć? Czy życie w pocie czoła można nazwać idyllicznym? Oczywiście, że tak. Zatem zapraszam Was w podróż do przeszłości, gdzie trzoda głośno jeść wołała, gdzie dzieci pomagają w pracach domowych i tylko od Boga zależy urodzajność pól.
A wszystkich zainteresowanych prezentowanym miejscem - Skansenem w Klukach - zapraszam na ich stronę.
A Was na sam koniec o coś zapytam 😊
 |
| Oryginalnie wyposażone chaty w skansenie mają zawsze drzwi otwarte. A w środki zapachy najprzedniejszych wyrobów przygotowywanych na miejscu. |
 |
| Plac zabaw z przeszłości 😁 |
Każdy z nas chyba kiedyś spędził trochę czasu na wsi. Przeważnie w wieku szczenięcym, a i pewnikiem dziś niektórzy z Was jeżdżą do swej rodzinki i tym razem patrzą na swoje dzieci. Jak to było i jak mogłoby być teraz, zdecydowałam się napisać z perspektywy mieszczucha na bazie swoich wspomnień.
To co można zauważyć to z pewnością system życia. Kiedy jest praca, to jest praca, kiedy można usiąść na ławce, to choćby i w milczeniu, można popatrzeć w dal, porozmyślać... zdaje się, że to aż nie do pomyślenia obecnie, kiedy obowiązki wypełnia się w wielkim pośpiechu, nietrudno wtedy o zamieszanie i zawrót głowy.
Sielskie życie, a czymże jest? Kiedyś nie znano tych wszystkich rzeczy, które odwracały ludzką uwagę od tego co ważne. Plan był prosty i nie walczono z chaosem ani zabieganiem. Plan był prosty? Po prostu żyć.
Co mogłabym tutaj dodać od siebie? Wychowanej w wielkim mieście gdzie zasadniczo trzeba było chodzić do jakiejkolwiek pracy, a dom to było tylko mieszkanie, w którym raczej niewiele jest do zrobienia?
Owszem, standardowo powtarzam, że pogodne serce sprawia, że praca przebiega z rozmyłem i pozytywnym nastawieniem. Pęd, szaleństwo, gonitwa za szmalem, często nie pozwalają nam zauważyć własnych potrzeb i uczuć... Często zapadamy się w pracy na rozkaz szefa, zapominając o tym, co w życiu faktycznie jest istotne. I co tutaj konkretnie jest nie tak?
Obserwując życie z dala od miast, czy to w dzieciństwie, czy dziś, zrozumiała, że do przeżycia potrzebne nam są proste narzędzia. Dziś zmodernizowane wsie posiadają pełną automatykę. Jest to nie lada ułatwienie ale i troszeczkę przydaje niezależności od pewnych utrudniających czynników środowiskowych. I tak zamieniono np. woła na traktor itd etc...
Pamiętam, że na wsi zawsze było pełno zwierząt. Że trzeba było nakarmić świnie, że trzeba było pozbierać jajka z kurnika (co czasem robiłam), a wieczorem trzeba było przyprowadzić krowy z pastwiska. Pamiętam też jak dziadek oswoił gęś, która - jedna jedyna z całego stada - przychodziła do niego i pozwalała się pogłaskać. Przypuszczam, że właśnie po nim odziedziczyłam te tajemnicze zdolności zaklinania niektórych zwierząt...
To o czym pisałam nie tak dawno, opierając się na sztuce Mrożka, spotkało się z przedefiniowaniem. Pisałam wtedy o osobach, które ustawiły swoje życie podług monety i stanu posiadanych rzeczy. [TUTAJ] Nie minęłam się wiele z prawdą, którą chciałam subtelnie przytoczyć, ale okazało się, że zrobiłam to zbyt mało dosłownie.
Muszę więc rozjaśnić tamtejszą atmosferę. Nie marzę o życiu jaskiniowca na skraju nędzy. Mam też wątpliwości co do tego, czy na fast-foodach można MĄDRZE przeżyć... z pozdrowieniami dla Rose 😝
Piszę o tym, co uważam za istotne, opowiadam o czymś na swoim przykładzie to wolna dyskusja.
Kiedyś nikt się takimi rzeczami nie przejmował, nie rozpisywał felietonów w internecie (teraz pozdrawiam samą siebie), ale przez to był mniejszy kontakt ze światem zewnętrznym. Jednak Internet swoje zrobił.
Wymarzyło mi się, aby wyjść światu naprzeciw z pewnym przekazem. W moich marzeniach o przyszłości pojawia się chałupa z samowystarczalnym gospodarstwem, a do tego taki projekt wcale nie kręci się wokół poklasku, westchnień i autopromocji. Wymarzyłam sobie samowystarczalny dom. I jest on zupełnie realny i nie ja pierwsza wpadłam na taki pomysł w dzisiejszych czasach.
 |
| Tu widać jak strasznie byłam napuchnięta z niewyspania... O przyczynach opowiem przy jakiejś okazji, bo nie zamierzam tego zostawić bez echa. |
Na miejscu panie gospodynie gotowały różne potrawy, którymi częstowały każdego, kto tylko miał ochotę spróbować jakieś tradycyjnej pyszności. Poniżej mamy dżem. W innej chacie dwie gosposie przyrządzały pszenne placuszki, a w jeszcze innej, załapaliśmy się na ostatnie dwie porcje przepysznej zupy!
Oryginalne piece nie były wcale oszustwem, napalono w nich węglem, sprawdzałam - była ta piekielna moc!
A tutaj miła pani produkowała sowy. Pamiętajcie, że jak już musicie sobie coś kupić,
to nie kupujcie byle czego - kupcie sowę.
Zagracamy mieszkania, gromadzimy rzeczy, zaś potem niczym smok na swych skarbach, polerujemy je na błysk i pilnujemy ich... i tak do końca życia? aż w końcu przestajemy się nimi cieszyć, nasze priorytety czynią chaos w głowie, przestajemy myśleć refleksyjnie. Szafy rosną, półek przybywa uwięziwszy nas w przeszłości, często jako ludzi smutnych, zatroskanych, na skraju depresji i desperacji. (tu już mówię o skrajności)
To zawsze bałagan nie tylko w mieszkaniu, ale i w głowie. Zagraconej zmartwieniami głowie. A ten chaos potęguje jeszcze większy plik głupich myśli, zawziętych i... agresywnych. Takie szaleństwo odbiera nam nie tylko panowanie nad samym sobą, ale i nierzadko zdrowie. Empatia staje się niezrozumiałą frazą, logiczne myślenie pętami, które rozrywamy (tak jak więzi z bliskimi) i ostatecznie zaczynamy działać impulsywnie.
Wnętrza, które Wam dziś prezentuje, są ciekawą interpretację domów z dawnych lat, ale i obecnie tak potrafią wyglądać. Dobrze pamiętam ostatnie odwiedziny na wsi, gdzie spędziłam ułamek dzieciństwa. I chociaż ta ostatnia wizyta odbyła się kilka lat temu, wiem, że tam nie zmienia się nic. Poza wyjątkiem... smutnym wyjątkiem tego, że zwierząt żadnych już nie ma, a dziedzice wyfrunęły do miast.
Moje życie nie jest nastawione na zysk, spotyka się to z brakiem zrozumienia. Niektórzy kręcą głowami, na coraz to kolejny wpis o ascetycznym życiu. Kiedyś to się tak nie nazywało. Kiedyś było to proste życie, połączone z pracą na swój własny byt.
Nie szaleję w galeriach handlowych, nie magazynuję tego, co aktualnie w modzie błyszczy, wychodzi też na to, że jestem nihilistką, której nie interesuje ponad połowa tego, co uważa się za normalny sposób spędzania czasu.
Żyję prosto. Moimi priorytetami jest realizacja tego, do czego Pan Bóg dał mi smykałkę. Rozwijam się duchowo, uczę się sama wielu rzeczy (często na raz), bardzo dużo czytam no i poznaję świat, zachwycam się nim, dużo wędruję. Po prostu mam nieskomplikowane życie. Nie gromadzę dóbr, nie staram się ich ulepszać, nie chcę mieć wielkiego domu wraz z wielkim dobytkiem, który jest mi niepotrzebny. Jest kotwicą, a ja nie chcę mieć kotwicy.
Mieszkamy z mężem w małym mieszkaniu, a nasze ruchomości ograniczają się do niezbędnego minimum, plus przedmioty, które tworzą hobby, ale nie są niezastąpione. Gdybym nie miała aparatu, pewnie szlifowałabym dalej swój warsztat malarski. Mam mnóstwo książek, bo bardzo dużo czytam i to jest ta moja słabość... 😓 Generalnie nie przywiązuję się do rzeczy. Nie wiążę się z nimi przez sentyment, nie płaczę jak mi się coś zniszczy 😔 Rzecz to rzecz. Jest nabyta.
To co najmocniej charakteryzuje wszystkie przedstawiane dziś wnętrza, to święte obrazki, które nadal wiszą w starych domach (i nie tylko), przekazywane z pokolenia na pokolenie, a serce rośnie kiedy wspomnieć widok seniorki skupionej przy różańcu. Wydawałoby się, że niczego tutaj nie brak.
Dawne wioski, charakteryzowała nie tylko praca, ale i głębokie uduchowienie. Podobno prostota jest kluczem do rozwoju duchowego i poświadczy o tym każdy asceta.
Starożytni mędrcy są świetnym przykładem, onegdaj to właśnie do nich chodziło się po radę, a oni nigdy nie odmawiali pomocy. Kiedyś spodobało mi się takie jedno wyczytane gdzieś zdanie... że tacy mędrcy, potrafili spojrzeć na spotkanego człowieka tak, jak patrzył kiedyś Chrystus.
 |
| Tutaj były robione wspomniane wyżej placuszki. |
Między materializmem, a posiadaniem niewielu rzeczy też istnieje granica i to gruba. Potrzebna jest równowaga, a nie np. śmierć głodowa na skraju ubóstwa. 😉 Tak jak kiedyś, dosłownie i dziś można osiągnąć pewne rzeczy, żyć i przeżyć, a i cieszyć się owocami swojej pracy i życiem jakie wokół pięknie trwa.
Pomimo skrajnych słów jakie tutaj czasami padają (często też w tonacji sarkastycznej), moje wypowiedzi bywają brane na zbyt poważnie. Ktoś niedawno mi napisał, jakoby porównywał mój wzór prostego, ascetycznego życia z nędzą... no proszę państwa - NIE!
Chociaż w kurnej chacie nie mieszkam, chociaż płacimy z mężem podatki i nie uprawiamy własnego jedzenia (tylko trochę), uważam, że mogę wypowiedzieć się w takiej formie. W formie jakiegoś tam marzenia o jakiejś tam strukturze jakiegoś tam, własnego systemu.
Oczywiście prym wiedzie siła ludzkich rąk. Sielskie życie to niełatwe życie. Zawsze zastanawiałam się, czy bym podołała zamieszkawszy w samowystarczalnej chacie...
Życie na wsiach w XX wieku (z resztą nie tylko, bo jest tak po dziś dzień) kręciło się wokół kościoła. Kościół, dożynki... etc... to z perspektywy małych ośrodków miejskich, stworzony jest "rodzimy katolicyzm".
Obecnie mieszkam w malutkim miasteczku... właściwie to wioska, wokół pola kukurydzy, słychać dzwoneczki pasących się zwierząt i co rano - że tak to patetycznie ujmę - budzi mnie kościelny dzwon. U drzwi pojawia się gazetka, tzw. "forum parafialne". To co można z niej wyczytać, to przede wszystkim szereg spotkań małych wspólnot, żyjących w małej przestrzeni sąsiedzkiej.
Od pamiętnych czasów zawsze towarzyszył mi Bóg. I to Jemu zawdzięczam, że nie uczestniczę po dziś dzień w tym miejskim karnawale, w pogoni za konsumpcją.
"Najpopularniejszym, choć jednocześnie najprymitywniejszym wyjaśnieniem jest brak pieniędzy. Jak tu być szczęśliwym, gdy wciąż brakuje pieniędzy na zaspokojenie różnych potrzeb? Zrozumiałe gdy pieniędzy brakuje na elementarną żywność lub poprawę szkodliwych dla zdrowia warunków mieszkaniowych. Ale już wątpię, gdy przeszkodą do szczęścia staje się niemożność zakupu lepszego samochodu, wyjazdu wakacyjnego, większego mieszkania, czy choćby nawet markowych ubrań, kosmetyków, nowoczesnych i zwracających uwagę gadżetów..."
- Ryszard Krupiński
Sady i pola wciąż są mocno zależne od pogody, dlatego w wiejskiej tradycji Bóg jest jako czuwający nad rolniczą dolą.
Niestety nadal praktyki religijne Krk są wpajane od maleńkości i nierzadko miast wyborem, są obyczajem dyktującym normy życia. Takie społeczne tradycje stały się najsilniejsze pod koniec XIX w. i na początku XX w.
 |
| A niegrzeczne dzieci idą do pieca! |
 |
| Przypadł mi do gustu ten domek 😁 |
 |
| A tu inna mini-zabudowa. |
Zabytkowe chaty tworzą dziś w różnych miejscach kompleksy skansenów dostępne sezonowo dla turystów. Ale takie gospodarstwo wcale nie pozostaje fikcją, choć w bardzo młodych umysłach może to się w głowie nie mieścić 😜
Znajduję czasem ciekawe artykuły o ludziach, którzy egzystują w bardzo podobny sposób, spokojnie i bez pośpiechu, czego zgubne skutki opisywałam na samym początku oraz w starym poście opartym o sztukę Mrożka.
I teraz sami powiedzcie, czy bylibyście w stanie żyć w ten sposób? Bez TV, bez łażenia do sklepu, a raczej pracując na własne wykarmienie i paszę dla zwierząt? Żyć s a m o w y s t a r c z a l n i e?
Na tyle przynajmniej, na ile Wam wyobraźnia podpowiada. Temat wolny, rozpiszcie się 😖
